De papyrologie (Grieks: πάπυρος - papier, λόγος - betoog, definitie) is een archeologisch-historische discipline die alle documentaire bronnen (papyri, ostraka, houten plankjes, enz.) uit de klassieke oudheid bestudeert. De papyri uit de Egyptische oudheid behoren tot het vakgebied van de egyptologie. Papyrologische bronnen vinden we van 330 v.Chr. tot 700. De term ontstond in Engeland in 1898. Papyrologie werd daar een zelfstandige wetenschap naar aanleiding van belangrijke ontdekkingen die de Britten deden bij graafwerken in Egypte omstreeks1890.

 

• Belangrijk papyrologisch onderzoek wordt momenteel verricht omtrent de verkoolde bibliotheek uit de Villa dei Papiri te Herculaneum. Bij de uitbarsting van de Vesuvius in 79 n.Chr. werd naast Pompeï ook Herculaneum en de nabijgelegen Villa dei Papiri bedekt met hete modderstromen. In de villa was een meer dan 1800 rollen omvattende bibliotheek gevestigd, voornamelijk met werk van de Griekse filosoof Philodemus van Gadara. Men is thans bezig de verkoolde rollen te openen en door middel van speciale belichting de tekst zichtbaar te maken en vervolgens te vertalen. Dit werk vereist veel tijd en inspanning; de volledige vertaling van de rollen zal zeker nog jaren op zich laten wachten.